کفش ارتوپدی یا طبی در مواردی استفاده می‌شود که بیمار در ناحیه مچ یا کف پای خود دارای درد یا بی ثباتی باشد. صافی کف پا، کوتاهی تاندون آشیل، کوتاهی اندام، انحراف مچ پا به داخل، درد های مزمن پاشنه و … .
یکی از ویژگی های اصلی کفش های ارتوپدی وجود دیواره های کناری محکم و بلند هستند در حدی که قوزک پا را در بر می گیرد. خصوصیت دیگر کفش های ارتوپدی داشتن فضای مناسب برای انگشتان پا می باشد که در آن انگشتان کاملا آزاد بوده و تحت فشار نیستند. همچنین فضای کافی برای قرار دادن کفی های ارتوپدی داخل کفش وجود دارد و پای فرد تحت فشار غیر عادی قرار نمی‌گیرد.
از مهمترین ویژگی های کفش های ارتوپدی طراحی و ساخت اختصاصی کفش برای هر فرد می‌باشد. که این امر مستلزم داشتن علم و تجربه می باشد. در ظاهر امر کفش های ارتوپدی کفش نامیده می‌شوند، اما در عمل آن ها نوعی وسایل کمکی هستند که برای درمان مشکلات ستون فقرات و اندام تحتانی تجویز می‌گردند.
کفش ارتوپدی یا طبی استاندارد به کفشی گفته می‌شود که موارد زیر در تولید آن رعایت شده باشد.
1- زیره کفش بیش از 2 الی 3 سانتی متر پاشنه نداشته باشد. (2 سانتی متر برای مردان-3 سانتی متر برای زنان)
(به اختلاف ارتفاع جلو زیره کفش و عقب زیره کفش پاشنه گفته می‌شود.)
2- پهنا و عرض زیره کفش که با زمین در تماس است کمتر از عرض و پهنای پاشنه پای فرد نباشد.
3-دیواره های کناری کفش حداقل تا زیر قوزک ها ادامه داشته باشد.
4- قسمت جلوی کفش جایی که انگشتان پا قرار می‌گیرد(toe box) به اندازه کافی بزرگ و جادار باشد بطوری که انگشتان پا تحت فشار نباشند.
این موارد خصوصیات یک کفش استاندارد می‌باشد که یک فرد نرمال بدون هیچ عارضه ای در مچ یا کف پای خود باید از آن استفاده کند. افرادی که در ناحیه مچ یا کف پای خود دارای عارضه ای خاص یا درد هستند باید از کفش های ارتوپدی استفاده کنند.
